پلی پروپیلن (PP) یک "پلیمر افزودنی" ترموپلاستیک است که از ترکیب مونومرهای پروپیلن ساخته شده است. در کاربردهای مختلفی از جمله بسته بندی محصولات مصرفی، قطعات پلاستیکی برای صنایع مختلف از جمله صنعت خودروسازی، دستگاه های خاص مانند لولاهای زنده و منسوجات استفاده می شود. پلی پروپیلن برای اولین بار در سال 1951 توسط یک جفت دانشمند نفت فیلیپس به نام های Paul Hogan و Robe rt Banks و سپس توسط دانشمندان ایتالیایی و آلمانی Natta و Rehn پلیمریزه شد. بسیار سریع برجسته شد، زیرا تولید تجاری تقریباً سه سال پس از اولین پلیمریزاسیون شیمیدان ایتالیایی، پروفسور جولیو ناتا، آغاز شد. ناتا اولین رزین پلی پروپیلن را در سال 1954 در اسپانیا به کمال رساند و سنتز کرد و توانایی پلی پروپیلن برای کریستال شدن هیجان زیادی ایجاد کرد. در سال 1957، محبوبیت آن افزایش یافت و تولید تجاری گسترده در سراسر اروپا آغاز شد. امروزه یکی از رایج ترین پلاستیک های تولید شده در جهان است. بر اساس برخی گزارش‌ها، تقاضای جهانی فعلی برای این ماده، بازار سالانه حدود 45 میلیون تن متریک را ایجاد می‌کند و برآورد می‌شود که تقاضا تا سال 2020 به حدود 62 میلیون تن افزایش یابد.